Długość dźwięku samotności.

"Zaczniesz żyć naprawde kiedy uświadomisz sobie, ze kiedyś napewno umrzesz"

Przez dwa tygodnie zgubiłam 3cm z talii, 6cm z brzucha, 3 cm z bioder,2 cm z tyłka.
Dopiero dziś wzięłam się za poważne ćwiczenia, prócz brzuszków przysiadów, wymachów wskoczyłam też na bieżnie. Biegłam ze słuchawkami na uszach i gdy poczułam, że w udach mam kwas a łydki są ołowiane wiedziałam, że to dopiero połowa moich możliwości ,i biegłam dalej.

  Tkwię w jakimś potwornym letargu. Nic mi się nie chcę i działam na kompletnym minimum. Myję się już tylko z przyzwoitości, chociaż na ogół uwielbiam kąpiele. Uciekam gdzieś w marzenia, nierealny, odległy świat z drugiej strony lustra.
  Niekiedy gdy leże płasko na dywanie ze wzrokiem wbitym w sufit, lub gdy wychodzę rano z psem i obserwuje spadające liście wyobrażam sobie, że pewnego dnia budzę się i nie mam ręki, albo nogi, całe moje ciało jest poparzone, mojego ukochanego nie ma, i nigdy nie będzie. Gdy już poczuje ukłucie w środku i łzy napływające do oczu uświadamiam sobie, ze to tylko takie wyobrażenia i od razu jestem najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi. Na ogół nie myśli się o tym jak wiele mamy, to normalne.
  Niewiele czuje, chyba się wyłączyłam, nawet wole ten stan od permanentnego wkurwienia. Męczą mnie moje skrajności. Mimo to, uśmiecham się, ostatni miesiąc nauczył mnie dwóch ważnych faktów 'nie ma sytuacji bez wyjścia' i to, że 'zawsze może być gorzej, a lepiej niekoniecznie'.
Przechadzam się parkowymi alejkami, łapie ostatnie tak mocne promienie słońca migoczące zza drzew, obserwuje dzieci bawiące się w różnobarwnych liściach i nadziwić się nie mogę jak wiele jest życia w tej pięknej s przecież jesieni.
Chyba jakoś mniej lakoniczna ta notka niż zazwyczaj.